Eerste duik in beschermd zeegebied Maleisie

Blog 2
Na 24 uur reizen mocht ik meteen mee met het expeditieteam voor een eerste duik naar de koraalriffen. Het is altijd weer even wennen aan de duikapparatuur ter plekke en ik was niet al te scherp meer na een reis van 24 uur, maar gelukkig werkte alles naar behoren. Ik werd ingedeeld bij het Reef Check team, dat volgens een vaste methode steeds een set gegevens verzamelt van de plekken die door de specialisten worden uitgekamd op zoek naar alles wat daar maar leeft . Om het zuurstofgehalte in ons bloed op orde te houden blijven we niet langer dan 45 minuten onder water. Ieder teamlid weet exact wat te doen want onder water hebben we enkel gebarentaal, een discussie over zullen we links of rechtsaf en waarom dan wel, is er dus niet bij. Twee duikers rollen in de eerste minuten elk een honderd meter lang meetlint uit over het koraal. Vervolgens zwemmen drie duikers op enige afstand van elkaar volgens een denkbeeldige zigzag lijn over het lint, zodat ze een overzicht krijgen over de 100 meter met een baanbreedte van ca 5 meter. Ieder duiker let op andere dingen, mijn rol is om te kijken naar eventuele ziektes, beschadigingen, resten van vistuig, vervuiling, maar ook mogelijk bijzondere soorten als schilpadden, haaien of andere zeldzame vissen moet ik noteren op een voorgedrukt watervast formulier dat aan mijn duikpak bungelt.
We duiken vandaag in een beschermd zeegebied ten noorden van het stadje Semporna. Dit Tun Sakaran Marine Park bestaat nu zo’n 6 jaar. Het valt op dat we veel van de koraalbaarzen die je hier zou verwachten ook daadwerkelijk aantreft. Ze hebben mooie roodbruin tot oranje kleuren met blauw metallic oplichtende stippen. Rustig en elegant zwemmend laten ze zich bekijken tegen de achtergrond van een gevarieerde koraaltuin. Als ik wat beter naar het koraal kijk zie ik dat veel relatief jonge koralen zich gevestigd hebben op afgebroken delen van veel grotere koraalformaties die hier vroeger de bodem bedekte. Samen met Eric , een onderwaterfilmer uit Kuala Lumpur, die filmpjes over de expeditie voor Youtube maakt, kom ik boven. Hij vertelt me dat hij over de jaren echt herstel heeft gezien in dit gebied. Met name de visstand laat al na enkele jaren van bescherming een verbetering zien. Het herstel van zwaar beschadigd koraal duurt veel langer.
Het is leuk te zien hoe de mix van Maleisische, Nederlandse en Amerikaanse wetenschappers op het schip met elkaar omgaat. Cultuurverschillen lijken hier invloed te hebben. Is het omdat we allemaal dezelfde passie voor de mooie onderwaterwereld hebben of komt het door het straffe ritme van vier duiken per dag. Voortdurend zijn we bezig zijn om te verkleden, met kleine bootjes naar de duikplek, apparatuur aanmeten, erin plonzen, na een uur weer naar boven, iedereen in het bootje en terug naar het schip, duikpak weer uit , afdrogen, gegevens in labtops invoeren, eten en weer naar het nog natte duikpak voor de volgende trip.
De gesprekken gaan veel over de bezienswaardigheden van die dag, een krabbetje dat haar hele leven gevangen in een kalkhuisje leeft en hermafrodite spectaculair gekleurde slakken die pakketjes met eieren uitwisselen. Maar ook wordt er gefilosofeerd over de slaappositie die een Nederlander van 198 m zou moeten kiezen in een bed van 170 m.
Tijdens een van de volgende duiken werk ik rustig mijn programma af. Alles is in balans, het koraal is hier prachtig onbeschadigd en ik zweef er geluidloos overheen. Plotseling echter is er een harde doffe knal ….